2 weken later

Daar ben ik weer.. Sommigen weten misschien waarom ik 2 weken niet heb geschreven, voor de anderen:
Mijn oma (de moeder van mijn vader) is bijna 3 weken geleden opgenomen in het ziekenhuis. Problemen met het hart, longen en darmen speelden hier een grote rol. De situatie kende ups en downs, maar vorige week maandagavond is besloten dat ik terug zou komen naar Nederland voor een paar dagen. Dit is dan ook gebeurd. Daar zal ik dalijk meer over vertellen. Voordat ik terugvloog naar Nederland ben ik namelijk op Phu Quoc geweest.

Vrijdagavond (6 mei) ben ik onderweg van stage naar huis. Ik krijg een berichtje van Jop, een goede vriend van Ivo. Martin Garrix is een Ho Chi Minh. Of ik daar naartoe ga? Ik maak een grapje dat ik hem natuurlijk wel even ga opzoeken. Martin Garrix is momenteel de nummer 1 DJ van de wereld. Hij komt uit Nederland. Desondanks zoek ik op wat voor concert hij geeft. Het blijkt een gratis evenement te zijn van Heineken met de Formule 1. Gratis? De Nederlander in mij schrikt wakker. Zonder eerst mijn tas thuis af te gooien, bestel ik direct een scooter naar het evenement. Ik moet lachen om de borden. ‘We serve no beer at this event.’ Hoofsponsor is Heineken. Spannende marketingstrategie dit! Om 19:00 stap ik het terrein op. Het is al erg druk en nog warmer. Ik wacht en wacht. Rond 20:00 komt er een grote Red Bull formule 1 auto het podium op met daarin David Coulthard. Hij vertelt een paar keer hoe gaaf hij het vindt om hier te zijn om vervolgens naar de VIP Area te hollen. Ik wacht natuurlijk nog steeds op Martin Garrix. Om 20:45 verlaat ik mijn plekje voor het podium. Ik heb behoefte aan wat meer ademruimte. Vijf minuten later komt Martin Garrix natuurlijk het podium op. Ach, ik heb nu ook een topplekje! Ik blijf een uurtje. Het is een geweldig concert! Blij dat Jop mij dit even heeft getipt! Nu gauw op zoek naar avondeten..

Zaterdagochtend pak ik de scooter naar het vliegveld. Lena en ik gaan gezellig een weekendje naar Phu Quoc, een paradijselijk eiland in het zuid-oosten van Vietnam. We zijn ruim op tijd en eten nog een lekker ontbijtje op het vliegveld. Nu zijn vliegvelden nooit een oase van rust, maar in Vietnam is het echt chaos. Alles is hier luid. Ik heb bedacht dat het een soort vicieuze cirkel is: muziek en geluidinstallaties staan hier keihard, dus mensen gaan hard praten (schreeuwen) dus iedereen is doof, dus al het geluid staat hard. Echt top. Dit uit zich dus in keiharde omroepinstallaties en schreeuwende mensen. O-ve-ral. Maar goed, genieten dus. 

Na 40 minuutjes zijn we op Phu Quoc. Nog 10 minuutjes later komen we aan bij het hostel. Het is een vrij nieuw hostel en het ziet er super uit! We slapen op een kamer met 8 andere meiden. Er zijn kluisjes voor de bagage en de bedjes kunnen worden afgesloten met gordijntjes! Even omkleden en naar het strand! Een heerlijk luiermiddagje. Van Marleen krijg ik de tip om naar Rory’s Beachbar te gaan. Rond 17:00 lopen we hier heen. Een perfect plekje voor de zonsondergang! De drankjes zijn heerlijk! We besluiten hier ook een pizza te eten. Het uitzicht is prachtig! Af en toe komt er een brutale rat voorbij. Hij gaat letterlijk een halve meter van ons tafeltje zitten. Bahhhh ga toch weg vies beest. Lena zegt dat ze deze nog wel schattig vindt. Die in HCM zitten vaak onder het bloed of missen een oor. Schattig? Ratten en schattig passen niet in een zin! Behalve in de film Ratatouille, maar dat is een film. Ik houd er niet van hoor. We genieten van de zonsondergang.
We zijn allebei moe en besluiten s avonds in het hostel te blijven. We drinken een biertje en worden door een Amerikaanse jongen gevraagd om mee te kaarten. Hij is samen met een Brits meisje en een Britse jongen. Het zijn superaardige mensen! We hebben heel veel plezier! Rond half 1 gaan we uiteindelijk naar bed. Ik slaap heerlijk.

De volgende ochtend genieten van een ontbijtje. Het regent alleen keihard. Het regenseizoen is begonnen en dat betekent dat het bijna elke dag heel hard regent. Gelukkig is het rond 10 uur voorbij. We huren een scootertje. Lena is haar rijbewijs vergeten dus ik rijd. Ik denk niet dat mijn Nederlandse roze pasje veel indruk zal maken op de lokale politie, maar beter dan niets. Ik vind het rijden ook leuk. De wegen zijn verschrikkelijk slecht hier. Lena is door collega’s gewaarschuwd: een paar jaar geleden hebben twee meiden hier de wegen onderschat en hebben blijvend letsel opgelopen aan hun voet. We hobbelen dus heel voorzichtig over de wegen. Na een uurtje komen we aan bij Starfish Beach. We gaan op zoek naar zeesterren! Volgens de Instagramplaatjes moet het water hier vol zeesterren liggen. Nu is het niet zo dat we ons een weg moeten banen door de zeesterren, maar we zien er toch een paar! We maken wat foto’s. Ik vind het dan toch jammer om te zien hoe andere toeristen de diertjes oppakken, op hun schouders leggen en er andere fratsen mee uithalen. Laat die beesten toch met rust! Maar ja, alles voor de foto. We pakken de scooter weer en rijden naar Sao Beach. Wit strand, azuurblauwe zee, palmbomen en een karaokebar waar je alleen heel vals Vietnamese liedjes mag schreeuwen.  Alsnog genieten! Hierna rijden we door naar de Nightmarket. We zijn er rond 17:00 en hij is pas net open, dus lekker rustig. Het is een onwijs groot verschil met Ho Chi Minh, waar je alleen al wordt aangesproken als je naar een product kijkt. We eten ‘icecream rolls’. Deze worden gemaakt op een hele koude plaat waar room opgegoten wordt en de topping. Ik kies voor mango en passievrucht, hmmm! Hierna lopen we over de markt. Ik koop wat souvenirs voor het thuisfront. Dan komt er het berichtje dat het niet zo goed gaat met oma en dat ik mij maar moet voorbereiden op een eventuele terugkomst. Bah bah, wat naar. Ik kan niet zo goed meer genieten van de markt. We besluiten wat te eten en dan terug te gaan naar het hostel. De Britse mensen nodigen ons uit voor een drankje, maar ik heb er niet zo’n zin in. Ik leg Bella (het Britse meisje) uit wat de situatie is. Ze wenst me ‘all love for this situation’. Zo lief! In het hostel lees ik nog wat in ‘Wisseling van de Wacht’. Het derde boek in de Mr. Mercedes-reeks van Stephen King. Dan gaan we slapen.

De volgende morgen vliegen we terug naar Ho Chi Minh. Ik neem afscheid van Lena. Ze wenst mij veel success en sterkte, mocht ik inderdaad naar huis moeten. Het is zonnig, dus ik heb geen zin om een auto-taxi te nemen. De scootertaxi’s voor het vliegveld zijn mij te opdringerig en vragen hoge prijzen. Ik besluit een stukje te lopen en verderop een taxi te bestellen via de app. Toevallig loop ik langs het Olympisch Stadion. In 1994 zijn hier de Olympische Spelen gehouden. Leuk om te zien! Zo ontdek je nog eens wat. Als ik thuis ben, lees en werk ik nog wat. Dan belt mama om te zeggen dat het toch beter is om een paar dagen thuis te komen. De reisverzekering vergoedt dit 100%. Heel apart. Ik kan natuurlijk zelf niet beslissen omdat ik geen zicht heb op de situatie.

Dinsdag vertrekt mijn vlucht rond 18:00 van Ho Chi Minh naar Tapei. Door de regen en het onweer vertrekt de vlucht iets later, maar gelukkig wordt hij niet gecanceld. Drie uurtjes later ben ik in Tapei. Om 00:30 vertrekt mijn vlucht naar Amsterdam, zo raar dit! Ik zoek mijn stoel op en de jongen achter mij vraagt in het Engels welk stoelnummer ik heb. Dan ziet hij mijn Nederlandse postcode-loterij koffertje. ‘Nederlands?’, vraagt hij aarzelend! Jep! We zitten naast elkaar. Hij vraagt of ik gereist heb. Ik vertel het verhaal. Zijn mond valt open. ‘Huh! Ik heb 8 maanden gereist maar kom nu ook terug omdat mijn oma in het ziekenhuis ligt.’ Wat een toeval weer, je gelooft het haast niet. We kletsen wat. Blijkt dat hij ook nog op de HAS heeft gezeten. Wat is de wereld toch klein. Ik slaap een beetje, maar de stoelen zijn niet heel comfortabel. Jammer dat de reisverzekering geen business class heeft geregeld. Grapje.
Vlak voor de landing word ik zenuwachtig. Ivo komt me ophalen. Wat zal het raar zijn om iedereen weer te zien. Ik loop de Arrival hal in en zie hem staan. Wat is dit gek! Het is heerlijk om weer in Nederland te zijn, maar de reden is niet leuk natuurlijk. Dan zijn we opeens weer in Hoogvliet. 24 uur geleden liep ik nog door de drukke straten van Ho Chi Minh en moest oppassen dat ik niet op een rat stapte. 

De rest van de week verloopt eigenlijk heel normaal. Ik ga natuurlijk een aantal keer op bezoek bij oma, ga naar Twente en woon op zaterdagmiddag het overdrachtsweekend van het bestuur van de studentenvereniging bij. Op dinsdag vlieg ik weer terug naar Vietnam. Ivo brengt me naar Schiphol. Weer afscheid nemen, ik houd er niet van! Nouja, over 6 weken zien we elkaar weer! De reis verloopt verder goed. Ik slaap niet zoveel. Gisteren (woensdag) ben ik om 10:30 aangekomen in Ho Chi Minh. Om 13:00 was ik thuis. Ik was heel moe, maar wilde niet gaan slapen. Ik heb besloten naar het zwembad te gaan. Hier dut ik een beetje. Rond 17:00 ga ik weer naar thuis. Ik sleep mezelf naar de supermarkt voor wat boodschappen. Ik improviseer een avondmaaltijd en ga om 21:00 naar bed.

Nu ben ik weer op kantoor. Ik moet weer flink wennen aan Vietnam. Wat is Nederland toch fijn. Het getoeter op straat en de irritante verkopers hier heb ik absoluut niet gemist. Nouja, ik sla mijzelf er nog even doorheen! Nog 3,5 week. Dan ga ik weer genieten van het brood, de kaas, bitterballen, drop en natuurlijk de liefste Nederlandse mensen! <3