Saai weekendje

16 april 2018

Zaterdagavond besluit ik mezelf nog even naar de stad te slepen.
Het is echter geen succes. Ik wilde even naar de markt, maar ik word heel chagrijnig van de opdringerige verkopers die als je al naar een product kijkt een rekenmachine in je handen duwen. Ze willen weten hoeveel je voor het product wilt betalen. Je kan dus niet even rustig rondkijken. Ik neem als de bliksem weer een taxi terug. Ik skype nog even met het thuisfront, en ga maar lekker op tijd naar bed. 

Op zondag ga ik 's morgens naar het War Museum. Het is er ontzettend druk. De toegangsprijs is omgerekend slechts €1,50. Die prijzen blijven me verbazen! 
Het museum is heel erg indrukwekkend. Ik kan me best wel storen aan de drukke bezoekers die lachend door de zalen hobbelen en op de foto gaan bij elke landmijn die tentoongesteld wordt. Maar goed, ik let er niet te veel op. Het is verschrikkelijk om te zien dat de napalm-aanvallen nog steeds zoveel invloed hebben op de bevolking. Er worden nog steeds kinderen geboren met ernstige afwijkingen doordat hun (groot)ouders in aanraking zijn gekomen met napalm. Ik ben het meest onder de indruk van een foto van een schreeuwend jongetje. Er staat bij dat er net een schot heeft geklonken en dat de Amerikanen hem verteld hebben dat zijn vader is doodgeschoten. De jongen wordt gechanteerd om te vertellen waar in de jungle de Vietnamese soldaten verscholen zitten. 

Ik wil hier een paar mooie souvenirs kopen. De winkel valt alleen heel erg tegen. Er zijn een paar t-shirts, maar die zijn niet zo leuk. Verder is het enige 'oorlogsgerichte' wat ik kan vinden een paar sleutelhangers met handgranaten. Ook niet echt iets om gezellig uit te delen op de volgende familieverjaardag. Ik hoop dat ik ergens anders nog iets kan vinden.

Bij gebrek aan beter ga ik weer naar het zwembad. Heerlijk lezen, een broodje en veel water. Rond 17:00 kleed ik me om en verplaats mezelf naar naar een barretje aan de rivier. Het is er zo heerlijk rustig! Ik haal wat te eten in de buurt en ga lekker naar huis. Nog even skypen met Marleentje en daarna nog met Ivo en dan is het tijd om naar bed te gaan. 

Foto’s

3 Reacties

  1. Mama:
    16 april 2018
    Zo'n buitenlandstage lijkt dus wel een beetje op het echte leven. Soms bruisend. En soms wat kabbelend. Gelukkig heb je een oude vriend bij je. Harry Potter...
  2. Dick en Gre:
    16 april 2018
    Jammer dat dit weekend wat minder was, maar er komen vast weer betere. Persoonlijk krijg ik altijd een triest gevoel van oorlogsmusea, vooral omdat "we" er niets van leren want het gaat nog steeds door all over the world! Geniet maar van de aardige mensen die je ontmoet en die er gelukkig ook zijn. Groetjes.
  3. Papa:
    19 april 2018
    Mooi ( en op jouw manier ook wel weer grappig) stukje over je belevenissen in het oorlogsmuseum.