Cat Tien National Park

Het op één na laatste weekend! Wat gaat de tijd snel!

Lena en ik hebben besloten om dit weekend naar het Cat Tien National Park te gaan. Je schijnt hier een heleboel dieren te kunnen zien! Het ligt tussen Ho Chi Minh en Dalat en is ongeveer drie uur rijden.
Op woensdag boeken we de tickets. De man van de busmaatschappij legt uit dat er geen directe bus is, maar dat we onderweg wel afgezet kunnen worden en dan een taxi naar het park nemen. Ik ben sceptisch. Hij kan dat nu wel zeggen, maar gaat de buschauffeur dat ook accepteren? We wagen het erop. 
Zaterdag gaat de wekker om 05:00, want om 06:00 vertrekt de bus. Ongeveer. Het Bosch kwartiertje kan ook wel het Vietnamees kwartiertje heten. Of halfuurtje. Uiteindelijk zitten we in de bus. Uiteraard snapt de busmeneer/regelaar (niet de chauffeur dus) er geen bal van dat we niet naar de eindbestemming gaan. Uiteindelijk gaat hij akkoord. Na drie uur rijden worden we inderdaad afgezet bij een lange weg. In een klein Vietnamees dorp. Zonder. Taxi's. We bellen maar naar het resort en de vrouw vertelt dat zij wel een taxi kan sturen voor een tientje. Nouja we kunnen moeilijk gaan lopen, dus dat doen we maar! Na een kwartiertje rijden komen we aan bij het resort. We slapen in leuke bamboe hutjes! Ik hoop dat de fauna die zich in het park bevindt daar lekker blijft. De kieren in het hutje zien er veelbelovend uit.

Na de lunch gaan we het park in. Beiden in lange broek en met dichte schoenen, want we worden door iedereen gewaarschuwd dat hier bloedzuigers zitten. Brrrrr. Niet dat die beesten schadelijk zijn, maar ik vind het zo'n walgelijk idee. We varen naar het park en beginnen aan de wandeling. Het park is ontzettend groot: een doorsnee van meer dan 40 km. We willen de beroemde boom bekijken. Die hebben we al snel gevonden! Ontzettend gaaf om te zien! De wortels rijken meters ver en hij is super groot!
Er komen een paar mensen aan die vragen of ze een foto van ons moeten maken. Nouja, oké! Maar met deze mensen maak je niet 'even een foto'. 'Now put your hands up' 'Okay now you go stand there' klik klik klik
Een klein dagdeel en een vol fotoalbum later lopen we weer verder. We horen de rivier wild stromen. We gaan het bos in en zien dat door de regen van de afgelopen dagen de rivier heel hoog staat en wild stroomt. Gaaf om te zien! We zien ook ontzettend veel vlinders! Die zijn helemaal niet bang en fladderen chaotisch om ons heen. In Disneyfilms ziet dat er altijd heel liefelijk en sprookjesachtig uit, maar ik word er een beetje panisch van. 

We wilden eigenlijk naar het krokodillenmeer, maar dat is 14 kilometer verderop. Beetje teveel van het goede als het al 14:00 is. We besluiten maar gewoon lekker verder te wandelen. Het begint zachtjes te regenen. We zeggen tegen elkaar dat dit wel lekker verfrissend is met die warmte. Naïef! De druppels worden steeds iets groter en vallen steeds sneller uit de donker wordende hemel. Snel proppen we onze telefoon in een plastic zakje en doen onze poncho's aan. We lopen maar weer richting de boot. Dan barst de chaos uit. Verfrissend buitje? Dat was het zeker. Het komt weer met bakken uit de hemel. Dan duren de 30 minuten om terug te komen bij het resort wel heel lang! Resort klinkt trouwens luxe, maar er was niks geen zwembad of sauna te bekennen hoor. We wringen de broeken uit en gaan maar even op bed liggen. Toch niks beters te doen!

Aan het eind van de middag komen er twee collega's van Lena aan in het resort. Samen met twee Australiërs drinken we wat biertjes en spelen wat spelletjes op het balkon. Dan gaan we met z'n allen eten. Lena voelt zich ziek en gaat na het eten naar bed. Ik klets nog wat met de rest, maar echt heel gezellig is het niet. Ik besluit ook maar naar de hut te gaan en mijn e-reader erbij te pakken. Die technologie is toch wel top. Ook al is het misschien vals spelen in een bamboe hut. 

De volgende morgen is de regen gelukkig gestopt. De schoenen zijn nog te nat dus het worden teenslippers vandaag. We smeren de voetjes goed in met anti-bloedzuigers spul. Ik was trouwens het Engelse woord voor bloedzuigers kwijt en noemde het al de hele dag 'bloodsuckers'. Bleek het woord 'leeches' te zijn. Vond het al raar dat Lena het niet begreep.
We gaan weer naar het park. We hebben om 16:00 de bus terug en kunnen om 15:00 uitchecken zegt de mevrouw bij de receptie. Top! We willen naar een rescue center voor beren of apen. Die sluiten alleen helaas net als we er aankomen. Om 14:00 gaat het gibbon rescue center weer open. Het is net 11:00 dus het is wel even wachten. 

Om 14:00 worden we met een bootje naar een eiland gebracht. Hier worden we opgewacht door een Britse vrouw. Ze heeft hiervoor 6 jaar in een dierentuin gewerkt en is een paar maanden geleden naar Vietnam gekomen om bij dit centrum te gaan werken. Mooi! Ze weet bij elk dier precies het verhaal te vertellen. Het is werkelijk verschrikkelijk wat er met sommige dieren is gebeurd. De meesten worden als huisdier gehouden. Een gibbon is door een vrouw als 'baby substituut' gebruikt. Ze verzorgde het aapje in een dekentje en gaf het flesvoeding. Niet normaal, maar er zijn ook verhalen waar de tanden van lori's zijn afgesneden. Lori's kunnen met hun grote ogen niet tegen daglicht en leven in het wild 's nachts. Wanneer ze als huisdieren worden gebruikt, zijn ze gedwongen overdag te leven en liggen vaak de hele dag opgekruld om hun ogen te beschermen tegen het licht.
Het ergste vond ik die van een langur die in een val van een stroper was gelopen. Hij zat vast met zijn pootjes en heeft uit wanhoop zijn eigen voeten eraf gebeten om te ontsnappen. Het rescue team vond het te laat. Na enkele uren overleed hij. 
Ik kan nog wel even doorgaan (gibbons die HIV oplopen door lichamelijk contact (kusjes geven, van hetzelfde bestek eten)), maar ik laat het hier even bij.
Wat mij wel te binnen schoot is dat ik elke dag na het werk langs een huis rijd waar ik een klein grijs aapje zie. Vast aan een lijntje. Hij is altijd aan het klimmen, maar word dan teruggetrokken door zijn baasje. Ik vertel dat aan de vrouw en ze schrikt er van. Ze vertelt dat ik contact op moet nemen met Go East Asia en dat ze een kijkje kunnen nemen om het aapje te redden. Dat ga ik natuurlijk doen!

Hierna is het tijd om naar de bus te gaan. Helaas was er weer sprake van een misverstand. Pas om 17:30 kunnen we naar de bus in plaats van 16:00. Nouja niks aan te doen. We worden naar de bus gebracht. Dit is niet zo'n slaapbus maar een klein busje met leren stoelen en discolicht. Wat is dit voor party bus? Nou een party is het zeker! We pikken eerst nog 10 mensen op binnen een straal van 100 meter. Hoezo inefficiënt? Ik snap nooit dat ze iedereen willen ophalen. Gaat toch veel sneller als je iedereen naar een punt laat komen? Maar goed. Achter mij zitten twee kleine kinderen die allebei op de telefoon naar een Vietnamese kinderserie kijken met het volume op 10. Daarnaast staat de Vietnamese radio aan en pleegt de hardhorende vrouw naast mij regelmatig een telefoontje. Een heerlijke rustgevende melange van geluiden dus! De buschauffeur rijdt ook heel fijn. Gordels zijn hier ook niet standaard. Ik weet dat ik er als kleuter misschien over geklaagd heb, maar op het moment verlangde ik heel erg naar mijn berenstoeltje met vierdubbele gordel. Gelukkig komen we 2,5 uur later aan in Ho Chi Minh en word ik als eerste in mijn buurt afgezet. Toedeloe herrie in de bus! 

Lekker thuis. Ik ga snel naar bed, want 's nachts moet ik om 2:30 opstaan om nog een vergadering van het aankomend bestuur bij te wonen. Toch fijn dat ik over een weekje weer in dezelfde tijdszone zit.