Eerste Hulp bij Ongelukken ?

Weer een rustig weekendje voor de boeg, maar ik vind het niet zo erg! 
Op vrijdagavond hijs ik mezelf weer op een scootertaxi, op naar de stad! De scooterdriver bestookt mij met allemaal vragen. Of ik het leuk vind hier, waar ik vandaan kom, wat ga ik doen etc. Ook verzekert hij mij ervan dat ik 'mij nergens zorgen over hoef te maken, omdat hij al heel lang scooter rijdt. Veiligheid voor alles!' Het feit dat hij dat zo uitdrukkelijk vermeldt, baart mij meer zorgen dan het feit dat hij zichzelf misschien al zijn hele leven op een scooter vervoert. Dan zijn de persoonlijke vragen aan de beurt. 'Ben je getrouwd?' Getrouwd?! 'Ik ben 21!', antwoord ik verbaasd. Hij is helemaal niet onder de indruk. 'Ik ben 24'. Nou ik hoop dat we er snel zijn. 'Wat ga je vanavond doen?' Ik antwoord dat ik ga eten met vrienden. Het eerste wat in me opkomt. 'Ga je wat eten met je vriend?' Ik word moe van dit interview. 'Nee die is in Nederland'. Na deze informatie houdt hij gelukkig zijn mond. 

Ik eet wat in de stad en begin dan aan de wandeling naar een kroegje waar ik met Lena heb afgesproken. Als ik er bijna ben, gebeurt het: ik zie een jongen over de stoep schaven. Zijn scooter belandt boven op hem. Ik ren ernaar toe. Een andere jongen stopt ook, maar de man en vrouw in de winkel waar de jongen voor is gecrasht blijft rustig staan. Met de andere jongen trek ik de scooter van hem af. De jongen begint direct te bellen. De gecrashte jongen is bewusteloos. Ik wil hem eerst in de stabiele zijligging leggen, maar bedenk me als ik nadenk over eventuele breuken in zijn benen of nekletsel. Ik check of hij normaal ademt en of ik hartslag voel. Komt die reanimatiecursus nog eens van pas. Gelukkig ademt hij normaal en heeft zijn hartslag een normaal ritme. De andere jongen blijft bellen. Ik vraag of er een ambulance komt, maar niemand spreekt Engels. Dan arriveert er nog een jongen, een vriend blijkbaar. Ik blijf zijn ademhaling checken en probeer hem bij bewustzijn te krijgen, maar hij blijft suf en zijn ogen gesloten houden. Na 10 minuten is de ambulance daar eindelijk. De vriend voert een gesprek met de chauffeur die na dit gesprek doorrijdt???? Ik heb het niet meer. Deze vent moet naar het ziekenhuis. Hierna wordt de jongen overeind gehesen (nog bewusteloos), achterop de scooter van de vriend gezet en een andere jongen gaat achterop om hem stabiel te houden? Dan vertrekken ze. Ik blijf verbluft achter. Die vent had minimaal een hersenschudding?? Een van de andere helpers biedt me nog een lift aan, maar ik loop liever. Ik ben een beetje over mijn toeren. Hoe kun je nou zo met iemand omgaan?

In de binnentuin van het kroegje vertel ik het verhaal aan Lena. Die is net zo verwonderd als ik. Drie Vietnamese meisjes nodigen ons uit om aan hun 'VIP' tafel te komen staan. Die naam hebben ze eraan gegeven, omdat er geen zitplekken meer zijn. Het zijn drie superleuke meiden! Een van hen heeft een Nederlands vriendje en ik leer haar 'hee lekkerding' tegen hem te zeggen. De ander heeft zichzelf Nederlands aangeleerd, omdat ze de taal zo leuk vond klinken. Dat vind ik nou zo leuk! Ze heeft zelf dat initiatief genomen en het online geleerd. Heel leuk! Ze nodigen me nog uit voor een karaoke avond op hun werk over 2 weken. Leuk leuk, daar ga ik zeker heen! Ook vertellen ze dat als er een ongeluk op straat plaats vindt, dat mensen liever niet helpen omdat als de familie arriveert deze vaak denken dat de helpers diegene zijn die het ongeluk hebben veroorzaakt en dan boos worden. Ik zou nog elke keer helpen als ik het zag! Om 00:00 zijn de meiden allemaal moe en gaan op huis aan. Ik had nog wel op stap gewild, maar in je eentje is dat ook zo wat. Ik ga ook maar lekker naar huis dan! 

Lena is een weekendje weg met haar collega's en dus moet ik dit weekend weer alleen vermaken. Hopelijk regent het niet zo. Ik slaap heerlijk uit op zaterdag en waag het erop naar het zwembad te gaan. Dat blijft zo'n heerlijk plekje. Heel rustig is het niet. Dit komt door de enthousiaste karaokezingers/schreeuwers. Na 2 uurtjes begint het helaas te onweren. Ik verplaats mezelf naar het terrasje aan het water met mijn boek. Lekker naar de regen kijken. Als de bui voorbij is, doe ik nog wat boodschappen en ga naar huis. Hier videobel ik met mijn oudertjes en daarna nog met Ivo. 

Zondag is ook niet zo spannend. Weer naar het zwembad. Gelukkig is het deze middag wat droger. Mijn bruine kleurtje is weer even mooi bijgewerkt. Ik begon al te vervellen! Na nog wat voorbereiding voor de vergadering met het aankomend bestuur is het alweer tijd om te slapen. Nog 2 weekjes, wat komt het einde snel dichtbij! Volgend weekend gaan Lena en ik naar een nationaal park, dus dat is leuk! Ik kom zeker nog een keer terug naar Vietnam om te backpacken, maar liever wel met gezelschap! 

Liefs en tot snel!